Στα Πούλιθρα μαζεύουν τα χαρούπια

εναλλακτικές καλλιέργειες

Οι καρποί τινάζονται από το δέντρο..

.. και ύστερα συλλέγονται σε καλάθια.

Μικροί μεγάλοι , επιστρατεύονται για το μάζεμα..

Τα σακκιά γεμίζονται..

..δένονται ή ράβονται με το ξύλινο βελόνι..

..και με τα αγροτικά αυτοκίνητα καταλήγουν
στους τρείς εμπόρους της περιοχής.

Εκεί αφού ζυγιστούν φορτώνονται στα φορτηγά για να καταλήξουν
σε μεγάλες βιομηχανικές μονάδες για επεξεργασία.

Ενα μικρό διάλειμμα για ξεκούραση

Η ΧΑΡΟΥΠΙΑ

Ενα πανάρχαιο δέντρο τόσο χρήσιμο και τόσο άγνωστο σε πολλούς από εμάς.

Η αιωνόβια χαρουπιά της αυλής 

Η επιστημονική της ονομασία «Ceratonia siliqua, προέρχεται από την ελληνική λέξη «κέρατο»

 και ανταποκρίνεται απόλυτα στην πραγματική της εικόνα, αφού ο καρπός της εξωτερικά είναι σκληρός σαν κέρατο και μοιάζει με καφετί φασόλι.Το μακρόβιο αυτό δέντρο που φτάνει μέχρι και τα 18 μέτρα ύψος καρποφορεί από 80 έως 100 χρόνια. 

Την πρώτη καρποφορία πρέπει να την περιμένει κανείς στο 7ο έτος της ηλικίας του.

Το δέντρο συμβιώνει με βακτηρίδια, τα οποία δεσμεύουν άζωτο από τον αέρα. Γι΄αυτόν το λόγο δεν χρειάζεται επιπλέον λίπανση. Το σημαντικότερο όμως, είναι ότι η χαρουπιά είναι ένα δέντρο εξαιρετικά ανθεκτικό στη ζέστη και στην ξηρασία και γιαυτό μπορεί και αναπτύσσεται ακόμα και σε πετρώδη ή και ηφαιστειογενή εδάφη. Ετσι, εκτός από την Ελλάδα,

 τη συναντάμε στην Κύπρο, καθώς και σε άλλες μεσογειακές χώρες, όπως στην Ιταλία, την Ισπανία, την Τουρκία και την Τυνησία, οι οποίες έχουν παρόμοιο κλίμα.

ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ

Πρώτη ύλη για τη βιομηχανία αισθητικής και φαρμακευτικής Πρώτη ύλη για τη βιομηχανία δόμησης, ελαστικών, υφαντουργίας και χαρτιού Σταθεροποιητής (γλυκίσματα, λεμονάδες, σούπες, σάλτσες, πουτίγκες, παγωτά,  θεραπευτικά μέσα για το βήχα) Σιρόπι - Μέλι Υλικό αρτοποιίας για ψωμί χωρίς γλουτένη Τσάι του βήχα Ζωοτροφή Αρωματική ουσία για καπνό Υποκατάστατο του κακάο Υποκατάστατο του καφέ

Οι ξεραμένοι σπόροι χρησίμευαν στην Αφρική σαν βαρίδια για το ζύγισμα των μπαχαρικών 

και στις Ινδίες για να ζυγίζουν το χρυσάφι και τα πετράδια. 

Τα κουκούτσια του χαρουπιού, επειδή ανεξάρτητα από το μέγεθός τους, 

έχουν σταθερό βάρος 200 χιλιοστά του γραμμαρίου, χρησιμοποιούνται εδώ και 1500 χρόνια 

από τους κοσμηματοπώλες και τους φαρμακοποιούς, σαν την πιο μικρή μονάδα μέτρησης.

Από την λέξη κιράτ,  που σημαίνει σπόρος στα αραβικά, 

προήλθε και ο γνωστός σε όλους μας όρος «καράτι», ο οποίος χρησιμοποιείται 

σαν μονάδα μέτρησης βάρους πολύτιμων ή ημιπολύτιμων λίθων.

Το ξύλο της χαρουπιάς χρησιμοποιείται σε ξύλινες διακοσμήσεις.

Τα χαρούπια κατάφεραν να θρέψουν όχι μόνο τον Ιωάννη το Βαπτιστή στην έρημο,

 αλλά και χιλιάδες παιδιά κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. 

Κι αυτό διότι στην  σάρκα τους περιέχουν τα δέκα σπουδαιότερα άλατα και ιχνοστοιχεία 

και περίπου 8/10 πρωτεΐνη, ασβέστιο, φώσφορο, σίδηρο και βιταμίνες.

 Επίσης, επειδή είναι πλούσια σε περιεκτικότητα ινών, βοηθάνε στη σωστή λειτουργία 

του εντέρου μας, ενώ καθώς δεν περιέχουν διεγερτικά όπως ο καφές, είναι εύπεπτα 

και δεν προκαλούν αλλεργίες.

Στην περίπτωση μάλιστα που κάνουμε δίαιτα, είναι ιδανικά αφού περιέχουν ελάχιστα λιπαρά, 

ενώ επειδή δεν περιέχουν θεοβρωμίνη θεωρούνται καταλληλότερα από το κακάο, 

γι αυτούς που υποφέρουν από ημικρανίες.

Τέλος, με τα χαρούπια μπορούμε να παρασκευάσουμε σιρόπι και μέλι που βοηθούν πολύ 

στην αντιμετώπιση του βήχα και της βρογχίτιδας.

Μία πολύ καλή συνταγή για χαρουπόμελο ΕΔΩ

Το 1860 τα χαρούπια αποτελούσαν 

για την Κύπρο " τον μαύρο χρυσό "

Σήμερα, ο ερευνητής του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών 

δρ Γιώργος Σακελάρης, 

τα συγκαταλέγει- μαζί με τα καλαμπόκια και τα παντζάρια- 

στα ιδανικά φυτά για παραγωγή  βιοκαυσίμων.

Στα Πούλιθρα υπάρχει μεγάλη παραγωγή χαρουπιών.

Τα παλαιότερα χρόνια μεταφέρονταν με τα ζώα,

 σε πέτρινες αποθήκες που τότε ήταν διάσπαρτες 

σε όλη την παραλία.

Από εκεί φορτώνονταν σε καίκια και κατέληγαν 

στα μεγάλα λιμάνια.

ΣΗΜΕΡΑ!!!

Σήμερα οι παραγωγοί, πληρώνονται 

για τα χαρούπια που παραδίδουν 
στον έμπορα,

 με 0,17 λεπτά το κιλό!!!!

~~~~~~~~~~~~

http://poulithragr.blogspot.com/

Στα καλντερίμια της Καστάνιτσας

Σκαρφαλωμένη σε υψόμετρο 900, η Καστάνιτσα περιβάλλεται από δάση με καστανιές, έλατα και πλατάνια. Στην καρδιά της τα πετρόκτιστα σπίτια της (κάποια είναι πυργόσπιτα), με στέγες από πλάκες σχιστόλιθου του Μαλεβού, αποτελούν δείγματα εξαίρετης αρχιτεκτονικής και ο περίπατος στα στενά σοκάκια που ελίσσονται ανάμεσά τους είναι χαλαρωτικός και αναζωογονητικός 
Πραγματοποιώντας μια μαγευτική διαδρομή 33 χιλιομέτρων (υπάρχει και πιο σύντομη από τον Άγιο Ανδρέα) με αφετηρία το Άστρος και αφού περάσετε μέσα από τα χωριάΧάραδρο, Πλάτανο και Σίταινα, φθάνετε στο πιο φημισμένο τσακωνοχώρι του Πάρνωνα, την περίφημη Καστάνιτσα. Το κυρίαρχο λευκό χρώμα των σπιτιών, η επιλογή έντονων χρωμάτων στα παράθυρα και τα ασβεστωμένα καλντερίμια προσδίδουν το αιγαιοπελαγίτικο στοιχείο και έναν νησιώτικο αέρα στο ορεινό χωριό της Αρκαδίας, καθιστώντας το ιδιαίτερα δημοφιλή προορισμό.

Η ονομασία του χωριού προέρχεται από τα κάστανα, καθώς παλαιότερα η παραγωγή τους έφθανε μέχρι και τους 400 τόνους. Κάποτε φημιζόταν και για τον ασβέστη του, στον οποίο οφείλει την τωρινή λευκή του όψη. Ήταν η εποχή που για το ψήσιμο του ασβέστη υπήρχαν σαράντα παραδοσιακά αβεστοκάμινα, ενώ στις μέρες μας σε λειτουργία είναι μόνο τρία.

Ιστορικό μνημείο στην άκρη του χωριού, στην κορυφή του λόφου, είναι ο ερειπωμένος πλέον πύργος Καψαμπέλη. Εδώ οχυρώθηκε ο Γιάννης Καψαμπέλης με τους συντρόφους του για να αποκρούσουν τον Ιμπραήμ. Επίσης, αποτέλεσε τόπο δράσης τού πατέρα του Θ. Κολοκοτρώνη, Κωσταντή.

Η Καστάνιτσα αποτελεί ιδανικό τόπο αφετηρίας για περιπατητικές εξορμήσεις και περιπλανήσεις στα μονοπάτια και τους δασικούς δρόμους της ευρύτερης περιοχής. Περίπου 15 χλμ. βόρεια της Καστάνιτσας αξίζει να κάνετε μία στάση στον παραδοσιακό οικισμό του Πλατάνου, ο οποίος είναι κτισμένος μέσα σε ένα εξαιρετικής ομορφιάς παρθένο φυσικό περιβάλλον. Το χειμώνα μόνιμοι κάτοικοί του είναι δύο οικογένειες κτηνοτρόφων, αλλά τα Σαββατοκύριακα και τους θερινούς μήνες σφύζει από ζωή.

Πλακόστρωτα, ανηφορικά σοκάκια, σπίτια που δένουν αρμονικά με τον περιβάλλοντα χώρο και αλλεπάλληλοι καταρράκτες συνθέτουν την ειδυλλιακή εικόνα του χωριού. Ιδιαίτερη επιβλητική είναι η εκκλησία της Αγίας Άννας, η οποία χτίστηκε το 1835. Οι πηγές των καταρρακτών ονομάζονται η Μάνα του Νερού και ο ποταμός που διαρρέει τον Πλάτανο είναι ο Τάνος ή Πέζουλας, όπως τον αποκαλούν οι ντόπιοι. «Σαν του Πλατάνου το νερό δε θα βρεις σ΄ άλλα μέρη, με μια γουλιά δε θες γιατρό, με δύο βρίσκεις ταίρι», αυτή η επιγραφή βρίσκεται σκαλισμένη πάνω από την πέτρινη βρύση, δίπλα στην οποία υπάρχει παλιός νερόμυλος.

Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει o πύργος του Μοίρα, ένα πυργόσπιτο με γωνιακή αμυντική κατασκευή. Πάνω από το χωριό απλώνεται το άλσος Παναγίας Σελάς, ενώ νοτιανατολικά βρίσκεται το φαράγγι Σπηλάκια που καταλήγει στον ποταμό Βρασιάτηκαι είναι ιδανικό για trekking. Για τους λάτρεις της περιπέτειας ενδείκνυται η εξερεύνηση της σπηλιάς του Σωτήρος. 

*εφημ. ΤΑ ΝΕΑ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΚΕΙΜΕΝΟ: ΜΑΡΙΑ-ΚΑΝΤΙΑ ΧΑΡΔΑΛΙΑ , ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΚΑΤΣΙΝΗ

Λεβίδι Με φόντο το επιβλητικό δάσος του Μαινάλου

Αρκαδία: 

Από το Αρκαδικό Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας, ο επισκέπτης μπορεί να αρχίσει να ξετυλίγει το κουβάρι των μύθων και να περιηγηθεί το όρος Μαίναλο, τα οροπέδια του αρκαδικού Ορχομενού και της Μαντινείας, τα σπήλαια Κάψια. Με ξεναγό τις Δρυάδες Οι μύθοι είναι το ελιξίριο ενός τόπου. Και οι διαφορετικοί μύθοι κάνουν έναν τόπο διαφορετικό, σχεδόν μαγικό. Στα βουνά της Αρκαδίας γεννήθηκε ο πρώτος άνθρωπος από μια αρκούδα και είχε παππού έναν λυκάνθρωπο.

 Είναι ο τόπος όπου οι θεοί γεννιούνται και ερωτεύονται παρέα με τις νύμφες Δρυάδες. Τώρα δεν μπορείτε να προσπεράσετε βιαστικά την Κάψια και το Λεβίδι, τρέχοντας για Βυτίνα, Δημητσάνα, Στεμνίτσα και Λαγκάδια. Και δεν είναι μόνον η πρόκληση του πανέμορφου βουνού του Πάνα και του χιονοδρομικού του κέντρου, αλλά και το οικιστικό και ξενοδοχειακό συγκρότημα «Δρυάδες», με το Αρκαδικό Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας, ένα όνειρο ζωής για τον Γιώργο Χριστοδουλόπουλο και ένα αρκαδικό ποίημα για τον επισκέπτη. 

http://www.dryades-arcadia.eu/home.php?l=1





Οι Δρυάδες, αυτές οι νύμφες των δασών του Μαινάλου, ήσαν για τους ζωγράφους και τους χαράκτες τα μοντέλα για να αποδώσουν το γυμνό γυναικείο σώμα μέσα στη φύση. Και φυσικά υπάρχουν πολλά τέτοια έργα στη συλλογή του μουσείου, καθώς στις επτά αίθουσές του παρουσιάζεται η εικαστική έκφραση της Αρκαδίας – από τα χαρακτικά του 16ου αιώνα ως τα σχέδια, τους πίνακες και τα γλυπτά των σύγχρονων δημιουργών, μεταξύ των οποίων ο ζωγράφος Μίλτος Παντελιάς και η γλύπτρια Ειρήνη Γκόνου, οι οποίοι ακολούθησαν τον Παυσανία στο οδοιπορικό του τον 2ο αιώνα και περιπλανήθηκαν στους αρχέγονους μύθους, στις ιεροτελεστίες, στους βωμούς, στα ιερά, στις ιστορίες και στα ήθη των αρχαίων Αρκάδων, «ψάχνοντας εκεί - εδώ για την τοπική ουτοπική “ευδαίμονα” Αρκαδία». ©2011 Δεδομένα χάρτη Tele Atlas - Όροι χρήσης Το πεδίο του αρκαδικού Ορχομενού Μόλις βγείτε από τις αίθουσες του μουσείου απλώνεται μπροστά σας μια υπέροχη θέα. Το Λεβίδι ακουμπά στα κράσπεδα του Μαινάλου και στα πόδια του απλώνεται το πρώτο Ορχομένιο πεδίο, από το οποίο περνούσε η αρχαία Αγχισία οδός, η οποία ερχόταν από το δεύτερο Ορχομένιο πεδίο, πίσω από τους λόφους του Ορχομενού, και πήγαινε για το πεδίο της Μαντινείας και μετά της Τεγέας. Πήρε το όνομά της από τον Αγχίση, εραστή της Αφροδίτης και πατέρα του Αινεία. Αυτόν τον δρόμο, ασφαλτοστρωμένο πλέον, διατρέχει ο περιηγητής στη σκιά των ειδυλλιακών κορυφών του Ολίγυρτου, του Τραχέος και του Αρτεμίσιου, που τα χιόνια τους μοιάζουν το λιόγερμα με φωτεινή παλέτα με όλα τα χρώματα του δειλινού. Το γλαφυρό τοπίο της πεδιάδας του Λεβιδίου διανθίζεται στην αρχή με αμπέλια, προανάκρουσμα των ονομαστών αμπελώνων της Μαντινείας. Περίπου 1 χλμ. μετά το Λεβίδι, μια διακλάδωση οδηγεί προς τον κοντινό βυζαντινό ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου. 

 Ο δρόμος τρέχει ανάμεσα στα επίπεδα χωράφια, την απεραντοσύνη των οποίων διακόπτουν τα γύρω βουνά, ώσπου να συναντήσει την Αγχισία οδό (3 χλμ. από το Λεβίδι). Δεξιά ο δρόμος πηγαίνει για Παλαιόπυργο και Μαντίνεια και ευθεία για Κανδήλα και Νεμέα. Περίπου 2 χλμ. μετά, ο δρόμος διακλαδώνεται αριστερά και ανεβαίνει στον λόφο για τον Ορχομενό (2 χλμ.), αφού προσπεράσει μια πηγή δεξιά. Μέσα από το χωριό ξεκινά ο βατός χωματόδρομος για το αρχαίο θέατρο (1,5 χλμ. από το χωριό). Καθώς ανεβαίνετε στον λόφο πάνω από το χωριό, απολαμβάνετε μια ακόμη πιο δυνατή εικόνα του κάμπου με τις χαρακιές των δρόμων, του Λεβιδίου και των χιονοσκεπών κορυφών του Μαίναλου, χαμένων μέσα στα σύννεφα. 

 Ο δρόμος σταματά μπροστά σε μια πολύ απότομη ανηφόρα, σημάδι ότι είναι καιρός να αφήσετε το αυτοκίνητο και να ανηφορίσετε με τα πόδια. Το θέατρο είναι κοντά και είναι πανέμορφο έτσι όπως καταλαμβάνει αμφιθεατρικά την πλαγιά και κοιτάζει το παζλ των χωραφιών στο δεύτερο Ορχομένιο πεδίο με τα βουνά τριγύρω. Στον κεντρικό δρόμο πάλι, αριστερά πάει προς Κανδήλα, όπου περίπου 2 χλμ. μετά, στην αριστερή άκρη του δρόμου, υπάρχει μια αξιόγευστη στάση, το «Χάνι της Κανδήλας», και δεξιά επιστρέφει στη διακλάδωση του δρόμου για το Λεβίδι. Το οροπέδιο της Μαντινείας Ακολουθούμε την Αγχισία οδό προς Μαντίνεια. Πρώτα συναντάμε το χωριό Αρτεμίσιο (7 χλμ. από τη διασταύρωση), το όριο μεταξύ των δύο πεδίων, και μετά μπαίνουμε στον δρόμο με τις λεύκες (2 χλμ. μετά το Αρτεμίσιο). Προτού τα λυγερόκορμα δένδρα ορίσουν με δύο σειρές δεξιά και αριστερά ένα ειδυλλιακό μίλι, μια ακόμη ειδυλλιακή εικόνα παραπέμπει στο βουκολικό παρελθόν της Αρκαδίας. Ενας βοσκός βόσκει τα πρόβατά του με φόντο τα λημέρια του τραγοπόδαρου Πάνα, γιου του Δία και της νύμφης Καλλιστώς, θεού που συμβόλιζε τη συμβίωση των ανθρώπων και των ζώων. Το πρόβατα βόσκουν ήσυχα, όπως έκαναν πάντα εδώ, για να μην ταράξουν τον μεσημεριανό ύπνο του τραγοπόδαρου θεού. Levidi graph.jpg Ο Πάνας, φίλος του Διόνυσου, ήταν φίλος και του κρασιού, και εδώ, στο πεδίο της Μαντινείας, βρισκόμαστε ανάμεσα στα αμπέλια που βγάζουν το ονομαστό μοσχοφίλερο.

 Το οινοποιείο Σπυρόπουλου, δεξιά πάνω στον δρόμο (4 χλμ. μετά τον δρόμο με τις λεύκες), είναι επισκέψιμο και μπορείτε να δείτε εκεί τη σύγχρονη εκδοχή μιας παμπάλαιης διαδικασίας σε αυτά τα μέρη, την οινοποίηση των σταφυλιών. Η Αγία Φωτεινή, πάλι στα δεξιά του δρόμου (1 χλμ. μετά το οινοποιείο), μια σύγχρονη εκκλησία, ταλαντεύεται ανάμεσα σε διάφορους ρυθμούς χωρίς να κυριαρχείται από κανέναν. Αυτό την κάνει ιδιαίτερη, αλλά και αιρετική για την επίσημη Εκκλησία, ιδιαίτερα οι «κοσμικές» τοιχογραφίες της. Αποκλείεται να μη σταματήσετε για να την περιεργαστείτε. Από εκεί και πέρα είναι αποκλειστικά δικό σας θέμα πώς θα τοποθετηθείτε απέναντί της. Ακόμη ένα θέατρο υπάρχει ανάμεσα στα ερείπια της αρχαίας Μαντινείας. Αλλά προτού βγείτε στον κεντρικό δρόμο (3 χλμ. μετά την Αγία Φωτεινή), ο οποίος διακλαδώνεται από τον εθνικό μετά τη σήραγγα του Αρτεμισίου, και πάτε προς Κάψια (5 χλμ. μετά τη διασταύρωση στη Μαντίνεια), αξίζει να ρίξετε μια ματιά στους περιστερώνες στα δεξιά του δρόμου μέσα και γύρω από το χωριό. Είναι ενδιαφέρον ότι υπάρχουν μόνο εδώ και στις Κυκλάδες, που είναι και γνωστότεροι. Ισως η καταγωγή αυτών των περιστεριών να χάνεται και αυτή στη μυθολογία, καθώς οι αρχαίοι παρακολουθούσαν τη «γλώσσα» τους και προσπαθούσαν να μαντέψουν μέσα στο γουργούρισμά τους τα μελλούμενα. Στο χωριό Κάψια άνοιξαν επιτέλους (110 χρόνια μετά την εξερεύνησή τους) και δέχονται επισκέπτες τα πιο πολύχρωμα σπήλαια στην Ελλάδα και από τα ωραιότερα του κόσμου (υπάρχει πινακίδα πάνω στον δρόμο, www.spilaiokapsia.gr, τηλ. 695 1003.299). Είναι η πέτρινη καρδιά του οροπεδίου της Μαντινείας και υπήρχαν εκεί χαμένα στο σκοτάδι εδώ και εκατομμύρια χρόνια. 

Πλέον η στάση στο χωριό είναι από τα «πρέπει» της διαδρομής, πριν συνεχίσουμε μέχρι τη διασταύρωση (10 χλμ. από τη διασταύρωση της Μαντινείας) αριστερά προς Καρδαρά και το χιονοδρομικό κέντρο της Οστρακίνας (10 χλμ.). Ο δρόμος που ανεβαίνει στο βουνό ανάμεσα στις κατάφυτες πλαγιές, ειδικά αν χιονίζει, είναι εξαίσιος. Ο κύκλος κλείνει στο Λεβίδι και την ωραία πλατεία του, 5 χλμ. μετά τη διασταύρωση για το χιονοδρομικό κέντρο.

 ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ 
 Πρόσβαση: Το Λεβίδι απέχει από την Αθήνα 190 χλμ.

 Διαμονή: Στο Λεβίδι, στον πολυτελή ξενώνα «Καλλιστώ» (τηλ. 27960 29019, www.dryades-arcadia.gr), πάνω από τις αίθουσες του Αρκαδικού Μουσείου Τέχνης και Ιστορίας, σε σουίτες με τζάκι και θέα προς το οροπέδιο, στον γνήσια παραδοσιακό ξενώνα «Αρχοντικό Πάρχα» (τηλ.27960 22010), στις κατοικίες και ενοικιαζόμενα δωμάτια «Μαινάλια» (τηλ.27960 29028 - 9, www.menalia.gr), στον ξενώνα «Αρτεμις» (τηλ.69722 03708).

 Στον Κάψια, στο πολυτελές «Αρχοντικό Καλτεζιώτη» (τηλ.2710 235822 - 3, www.kaltezioti.gr). Στον Καρδαρά, στις κατοικίες «Οστρα» (τηλ. 6977 286811 , www.ostra.gr). Φαγητό: Στην περιοχή έχουν την τιμητική τους τα κρέατα και τα γαλακτοκομικά προϊόντα.
 Στο Λεβίδι, στην πλατεία, στην ταβέρνα «Κόκορης» μαγειρεύουν φασολάδα, χοιρινό στη γάστρα, τυλιχτό αρνάκι, γκιούλμπασι, χοιρινό με λάχανο, κουνέλι στιφάδο, γίδα βραστή, πηχτή. Πάλι στην πλατεία, στην ταβέρνα του Κουμπούρη μυρίζουν τα κρέατα ψητά στα κάρβουνα, όπως η παραδοσιακή γουρνοπούλα.
Στην πανέμορφη και ιστορική Βλαχέρνα έχει αρκετούς ξενώνες  και γραφικά ταβερνάκια για φαγητό, αλλά και να πάτε στο μοναστήρι της Παναγιάς της Βλαχέρνας.
Στο Κεφαλόβρυσο Κανδήλας,στο «Χάνι της Κανδύλας», μπορείτε να απολαύσετε δίπλα στο τζάκι χόρτα γιαχνιστά, μελιτζάνα καπακωτή στον φούρνο, παραδοσιακό παστό χοιρινό, χοιρινό με σέλινο, συκωταριά αρνίσια, κόκορα χωριάτικο, εξαιρετική ντόπια φέτα. Στον Κάψια, στο κουτούκι του Φάνη για παϊδάκια και στον Τσώλη επίσης για ψητά κρέατα. Στον Καρδαρά, στον Στεφάνη πάνω στον κεντρικό δρόμο.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ 06/03/2011, 

 Φωτό: Νίκος Γ. Μαστροπαύλος